چرا طلاق نمی گیرم

دلایل من احتمالا خاص نیستند و با شدت و ضعف به همه آنهایی که طلاق نمی گیرند صدق کند:

۱ به نظر من اولش شجاعت و جیگر است. طلاق گرفتن یک تصمیم استراتژیک و مهم است و اخذ این تصمیم شجاعت و جیگر می خواهد.

۲ بچه ها.  چند جنبه دارد. اولا قطعا رابطه من با بچه ها دستخوش آسیب می شود‌ .‌ان ها می خواهند  من را مسبب یکسری از ناکامی هاشون بدونند

قطعا یک مواقعی از فامیل من یا فامیل مادرشون سرکوفت می خورند. مثلا فامیل من ممکنه بهشون بگه مامانت اینطوری و اون طوری.  فامیل مامانشم بگه بالاتون اینطوری و اون طوری

هر طرفی که باشند جای خالی اون یکی رو حس می کنند‌ یعنی با فامیل مادری برن بیرون ، می گن کاش بابا مون بود و بلعکس

همچنین ممکنه توقع داشته باشند که ما بخاطر اونها تحمل می کردیم. لذا هرچی ازشون بخواهیم می گن مگه شما بخاطر ما تحمل کردید و به خودتون سخت گرفتید تا ما الان به خودمون سخت بگیریم. 

علاوه بر اینکه بالاخره بچه ها یه رسیدگی می خوان که هیچ کس بهتر از مادرشون و من نیستیم و جایگزین نداره.

احترام و حس نامردی:

مردها عموما موفقیتشون رو مدیون زن اولشون هستند و زن دومشون رو مدیون موفقیتشون

لذا طبیعی است که خانم من که در تمام دوران نداری و بدبختی  با من بوده و کنارم بوده، حالا که یه خورده اوضاع بهتره ، باهاش خداحافظی کنم و برم دنبال عشق و حال؟ 

بدیهی است که یه مرد پنجاه ساله یا چهل ساله جذابیت بیشتری نسبت به یک زن چهل ساله یا پنجاه ساله دارد و مورد توجه است. لذا زن من جوونی اش را در خانه من گذاشته و انصاف نیست من الان بدون پشتوانه کافی ازش جدا بشم.

تهیه شرایط یک زندگی آسان و آسوده هم که با توجه به اوضاع کشور و گرانی فراهم نیست‌ . در هر صورت من تا ابد نسبت به ایشان مسوولم. 

من و خانمم حدودا باهم دعوایی چندانی نداریم و لذا توجیه چندانی هم نیست.

ما فقط یه تفاوت بزرگ در تمایل جنسی داریم . من گرمم و لمسی و اون غیرلمسی و سرد. و شاید حتی دلیل سرد بودنش هم رفتارهای اشتباه من و یا خانواده ام بوده. 

که ارزش نداره بخاطرش همه اتفاقهای بد بالا بیفته

امیدوارم دوستانیکه می گن طلاق بگیر قانع شده باشند