در ادامه اینکه گاهی نمی دونیم چقدر بدبختیم و چه چیزهای بدیهی ای حقمان است ولی از ما گرفته شده است دوست دارم کلی تر فکر کنم.
مثلا ما می توانستیم در کشوری زندگی کنیم که اجاره خونه مون هر سال گرون نشه
با یه قسط سبک از حقوقمون بشه یه ماشین خرید
مثلا حقوقمان ده میلیون باشه و کل خرجمون پنج میلیون باشه
و هزار تا چیز دیگه
مثلا اینترنت ازاد و با قیمت مناسب در اختیارمان باشه
شبکه های اجتماعی که همه مسولین توش هستند فیلتر نباشه
انسانها خودشون برای زندگی شون تصمیم بگیرند. یعنی اینقدر برای ما شخصیت قایل باشند که اجازه بدن خودمون راه زندگی مون رو انتخاب کنیم.
مسئولین پاسخگوی حقوق و درآمد و وضع زندگی شون هستند.
شاید اینها که برای ما رویا است، در جاهای دیگه عادی باشه
ما یه چنین کشور و شرایطی رو نمی بینیم و درک هم نمی کنیم
پی دی اف ش رو قبلا گرفتم ولی نخواندم
کتب کاغذی اش رو گرفتم ولی نخواندم
وبی چند وقتی است دارم صوتی اش رو گوش می دم
جالبه. ایده های خوبی داره و رفتارهای دیکتاتورها و سیستم های توتالیتر رو خوب حدس زده.
جالبترینش تغییر گذشته است. که ظاهرا همه رعایت می کنند.
جمهوری اسلامی هم گذشته را در حد امکان تغییر می دهد. حداقل ویرایش عکسها که اثبات شده است
خیلی وقته هیشکی بهم پیشنهاد بی شرمانه و رابطه جنسی نداده.
وقتی پول نداری، حدودا می دونی چقدر بدبختی. چون می دونی چی نداری و اگه داشتی چه کارهایی برات می کرد.
مزه پولداری رو میشه حس کرد. بدون اینکه داشته باشی. چون معمولا هرکسی یه لحظه پولداری رو چشیده
ولی وقتی همسر خوب یا دوست خوب نداری، نمی دونی چقدر بدبختی.
وقتی داری با یه آدم اشتباه می سوزی و می سازی و تحملش می کنی، نمی دونی خودت رو از چه آدمهایی محروم کردی.
عمق بدبختی ات رو نمی دونی. نمی دونی شایسته چه کسانی بودی. و اونها کنارت چطوری بودند.
خلاصه اینکه ما ها اکثرا عمق بدبختی مون رو نمی دونیم.
و البته شاید خوشبحالمون که عمق بدبختی مون رو نمی دونیم
یه تصمیم هایی گرفتم که نمی گم. ولی امیدوارم تا آخر هفته یه تغییرات کوچک تو زندگی ام بدم.
پنج شنبه ها می رم دانشگاه. وهر دفعه می گم من تو این دانشگاه چه غلطی می کنم؟
راستی برای استاد شدن و تدریس تو دانشگاه علمی کاربردی یه درخواست دادم. توکل به خدا.
بعنوان رزومه دوست دارم.